In gesprek met onze huurders
Wij starten met deze rubriek en proberen maandelijks in gesprek te gaan met één van onze huurders. Simpelweg, omdat het nou eenmaal veel leuker is om mét onze huurder(s) in gesprek te gaan, dan om over hen te praten.
Denkt u nou na het lezen van deze rubriek ‘ik wil ook wel een keer in deze rubriek’, laat het ons dan vooral weten. Vertel in het kort waar u het over wil hebben en wie weet bent u binnenkort aan het woord.
Ditmaal ging Afianne in gesprek met mevrouw Halfweeg. Bewoonster van één van de recent opgeleverde nieuwbouwwoningen, aan de Laan Bloys van Treslong in Den Oever.
Mevrouw Halfweeg werd net voor de oorlog in Kampen geboren, maar verhuisde als baby naar Wieringen. Toen ze als eenjarige met haar ouders aan de Zwinstraat kwam te wonen, was er van de Laan Bloys van Treslong nog geen sprake. Wel kwam ze al jaren op de plek die later ‘De Laan’ zou worden.
Ze vertelde over het warme gezin waarin zij is opgegroeid. Zo nam haar vader haar als kind op zijn rug om samen te gaan schaatsen. Ze heeft de, inmiddels gesloopte Laan Bloys van Treslong, destijds zien ontwikkelen.
Na haar huwelijk verhuisde ze in eerste instantie naar net buiten Den Oever. Maar ook in die tijd kwam ze dagelijks bij haar ouders in de Zwinstraat over de vloer. Toen haar vader alleen kwam te staan en later verhuisde naar een bejaardentehuis, verhuisde zij met haar man, terug naar de Zwinstraat. Haar man startte vol enthousiasme de verbouwing, maar werd helaas ziek. Hierdoor heeft hij de verbouwing nooit af kunnen maken. Helaas overleed hij toen mevrouw Halfweeg nog maar 55 jaar was. Haar vader adviseerde haar de Zwinstraat te verkopen. Hij zag zijn dochter liever in een huurwoning, zodat zij hulp van de woningbouwvereniging kon inschakelen bij eventuele reparatieverzoeken.
Al waren het toen hele andere tijden, toch was het ook toen al een geluk, dat ze al heel lang ingeschreven stond voor een woning. Zo kwam zij in ‘De Laan’ terecht. Het was in die tijd niet altijd gemakkelijk, maar ze voelde zich wel altijd erg op haar plek. Gelukkig is ze niet het type dat snel bij de pakken neer gaat zitten. Haar twee honden hebben haar, volgens eigen zeggen, door deze tijd heen geholpen. De keren dat ze een rondje naar de haven of zelfs naar de Hopmanshaven liep, zijn niet te tellen.
Na ongeveer 12 jaar kwam het bericht dat de woning gesloopt ging worden. Hoewel de meningen verdeeld waren, heeft zij altijd achter dat besluit gestaan. Maar wel onder de strikte voorwaarde, dat ze na de bouw terug mocht keren. Haar grootste wens was om terug te keren naar de gezellig, mooie en ruime straat, waar ze altijd het gevoel van vrijheid heeft ervaren! Ze verhuisde naar een wisselwoning in de Amsteldiepstraat, waar ze ook een plezierige periode heeft gehad. In die tijd is niet altijd alles goed gegaan, maar toen dit bespreekbaar werd gemaakt, was haar reactie duidelijk. ‘Daar hebben we het niet meer over, we kijken nu weer vooruit!’ Heerlijk om te zien, dat deze vrouw zo’n opgeruimd karakter heeft.
Op 1 oktober 2025 tekende zij het nieuwe huurcontract in de net opgeleverde levensloopbestendige woning. Het was overduidelijk, dat mevrouw Halfweeg er heel gelukkig van werd, dat de terugkeer naar haar vertrouwde plekje aanstaande was. Ze werd zelfs een beetje emotioneel, doordat ze op 85-jarige leeftijd terugkwam op de plek waar ze al met haar poppen speelde. Na twee weken sliep ze er al en dat kon alleen dankzij de hulp van heel veel verschillende mensen. Ze is hen allemaal heel dankbaar.
Tijdens het gesprek dat we met elkaar hadden, zaten we samen aan de keukentafel en leek het alsof ze er al jaren woonde. Zelfstandig zocht zij de spullen voor de nieuwe woning uit, ze wilde hier bewust niet al te veel meningen van anderen bij hebben. Ze weet immers veel te goed wat ze wel en niet wil. Ze verwende zichzelf met een paar nieuwe meubels en met succes! Want ze zit er heel knus bij in haar nieuwe woning. Het lopen gaat minder goed dan voorheen, maar het lukt om met haar rollator naar de Deka of slagerij Neidhöfer te gaan. ‘Mijn hoofd wil nog veel meer, maar ik wil onderweg niet steeds gaan zitten’. Ze vindt de Belbus en Valys een uitkomst, want zo kan ze toch nog op heel veel plekken komen.
De cirkel is weer rond en zoals mevrouw Halfweeg zelf zegt: ‘Ik ben weer thuis’.
Wij wensen haar dan ook, nog vele gelukkige jaren in haar nieuwe woning toe.
